Bram Faber, 2017.
De STANDAARD-COMPOSITIES.
In 2002 maakte ik een nieuw begin, een begin voor het schilderen, een nieuw vertrekpunt.
Ik begon met het formaat: de grootte en de verhoudingen.
Om uiteenlopende redenen nam ik het a-4 formaat als uitgangspunt.
De eerste vorm op het vlak was een rechthoek, ter grootte van de helft van het oppervlak,
in dezelfde verhoudingen, 1 staat tot wortel 2, geplaatst in een hoek en vervolgens langs de rand
of zwevend in het midden geplaatst: L, C, en O-shapes waren het resultaat.
Later volgden S, T, en H-shapes, ze ontstonden uit de verdubbeling van de L- en C-shapes.
Er ontstond zo een reeks van zes composities of constructies. Ik noemde ze standaard-composities.
Ik maakte hier verschillende versies van. De standaard-compositie series bevatten altijd de 6 bovengenoemde vormen. Er ontstond een praktijk waarbij een programma telkens opnieuw geinterpreteerd en uitgevoerd kon worden.
Een volgende punt was de formele integratie.
Een L-shape bestond uit 2 delen: een rechthoek en daaromheen een restvorm: de L.
Twee ongelijke, van elkaar verschillende vormen.
Ik wilde meer integratie, besloot alleen maar de rechthoek als vorm toe te laten.
Dit werden de geïntegreerde standaard composities.
Weer dezelfde 6 basisshapes (L, C, O, S, T en H-shapes), maar nu opgebouwd uit rechthoeken.
Verder de proporties zo verdeeld dat de kleuren in vergelijkbare hoeveelheden toegepast konden worden etc..
De kleuren ondeling onderscheiden en toch een geheel, al of niet ordeningsmatig symmetries in de virtuele kleurruimte, aangepast aan de behoefte van het oog, aan subtiele nuances, of de geest, aan helderheid en duidelijkheid.
De aldus ontstane compositie technieken bleken ook nieuwe mogelijkheden op te leveren,
voor andere constructies, de beeldtaal breidde zich uit.
Ik wilde geen kunst als omgevingsvormgeving, machinaal geproduceerd en overal te pas of te onpas aanwezig.
Het ideaal van een in een- en dezelfde beeldtaal machinaal vormgegeven wereld, is me een nachtmerrie.
Ik schilderde mijn schilderijen uit de vrije hand, het handschrift is duidelijk zichtbaar.
Het is voor mij ook de meest efficiënte manier om deze schilderijen te maken.
Bram Faber, 2017.